Door: Sebastiaan

Ik zat bij juf Ellie en wilde zo graag ook eens in de poppenhoek spelen. Jaloers keek ik naar de meisjes die steevast door de juf werden gekozen om daar te mogen spelen. In de bouwhoek? Of ik daar dan niet wilde spelen? Jongens bouwden daar met grote plastic gekleurde bouwstenen kastelen. Het ging er wild aan toe en ik begreep niets van het spel. Al dat stoeien, daar hield ik mij liever verre van. Vanuit mijn tafeltje waar ik dan maar weer een puzzel uit de kast had gepakt, droomde ik van verkleden en rollenspel. De juf trok mij vaak op schoot. Het was een lieve juf, juf Ellie, dat wel. Maar de keren dat ik in de poppenhoek mocht, waren op een hand te tellen en vaak was ik dan ook de enige jongen. Ik was vijf en een eerste vaag gevoel diep van binnen zei mij dat er iets niet in orde moest zijn met mij. Ik voelde de ongeschreven regels over jongens en meisjes. Jongens vechten en meisjes spelen vadertje en moedertje.  Ik speelde liever vadertje en moedertje. Was er iets ‘mis’ met mij? Bang voor uitsluiting concludeerde ik: ik kan maar beter mijn interesses verbergen. 

Ik werd ouder en maakte naast jongens vrienden ook veel vriendinnetjes. Daar klikte het gewoon goed mee. Een vaag onbestendig gevoel dat ik er niet helemaal bij hoorde bleef aanwezig. Soms was het gevoel ver weg, soms dichtbij. 

Op de middelbare school begon het gevoel mij nog meer te beklemmen. Iedereen werd verliefd of sprak over verkering. Ik zat te wachten op een dag dat ik ook verliefd zou worden. Verliefd op een meisje.  Want zo leerde ik: jongens worden verliefd op meisjes en meisjes op jongens. Ik zag het om me heen in mijn familie, op het schoolplein en op de televisie. Maar mijn gevoelens kwamen niet overeen met de verwachtingen die de wereld bleek te hebben. Ik bleek verliefd te worden op jongens. Of tenminste, daar twijfelde ik over. 

Ik kende geen rolmodellen. Niemand die hetzelfde gevoel had als ik. Er werd wel eens lacherig gedaan over het gegeven dat twee jongens of twee meisjes verliefd op elkaar konden worden. Op het schoolplein galmde het woord ‘homo’ als een verbale trap tussen ruziënde pubers. Ik ving het op en kreeg de boodschap dat het kennelijk iets raars was wat ik voelde. De zone van twijfel bleek de meest veilige haven voor mij om in te zijn. 

Bang voor veroordeling en sociaal isolement besloot ik mijn gevoelens, interesses en voorkeuren voor mezelf te houden en de twijfel hierover voort te zetten. Bang voor afwijzing van mijn omgeving  en bang om in een hokje geplaatst te worden en niet meer echt gezien te worden, gaf ik geen gehoor aan mijn eigen expressie en daarmee verdween ook een groot deel van mijn creativiteit. 

Maar het leven stroomt waar het naartoe moet. Jezelf ontkennen is jezelf geweld aan doen en dat houdt geen mens een leven lang vol. 

Na vele jaren van worsteling en leren over het leven, durfde ik op 28-jarige leeftijd eindelijk te praten over mijn gevoelens. Ik durfde eindelijk te zeggen: ik val op mannen. En tot mijn grote opluchting stortte de wereld helemaal niet in. De boodschap werd liefdevol ontvangen en de herontdekking van wie ik nog meer was kon beginnen. 

Vrijdag 11 december is het Paarse vrijdag en laten we met een paars accent op onze kleding zien dat we pal staan voor de vrijheid van iedereen om te kunnen zijn wie hij/zij is. Dat iedereen weet dat je mag zijn wie je bent, met of zonder nagellak, een rok, een broek, lang of kort haar. Dat elke ouder, kind en of medewerker zich vrij voelt om zijn interesses te volgen en verliefd mag worden op wie die wil. Want de wereld is zo rijk aan verscheidenheid en dat willen we kinderen ook laten zien. Niemand past in een hokje. 

Jonge kinderen hebben nog heel veel te ontdekken over de wereld en zichzelf en voelen daarin maar al te goed aan wat wel of niet geaccepteerd wordt. Op Laterna Magica vinden we het belangrijk dat kinderen opgroeien in een omgeving waar verschillen worden gezien en gewaardeerd.  Dat vraagt om een open, onbevooroordeelde en nieuwsgierige houding naar elkaar. We leren kinderen dialogen voeren en daarin echt te luisteren naar de ander en zichzelf. 

Door ruimte te geven aan de brede ontwikkeling van kinderen ontdekken ze verschillende kanten van zichzelf en elkaar. Soms zie je een kind worstelen met rekensommen, maar het volgende uur op diezelfde dag schitteren op het podium als zangeres. 

Dans, muziek, beeldende kunst, mode en andere kunstvormen kunnen belangrijke ingangen voor kinderen zijn om vorm te geven aan hun eigenheid. 

We willen elk kind zien in zijn eigenheid. Natuurlijk maken we daarin helaas soms een misser of zijn we ons niet bewust van vooroordelen. Het belangrijkste is dat we bereid zijn om naar elkaar te luisteren als iemand zich niet gekend voelt en open staan om vooroordelen te doorzien en te doorbreken. 

We zullen dat gesprek samen moeten blijven voeren ook als Paarse vrijdag weer voorbij is. Een van de kernwaarden van Laterna Magica is liefde. Liefde voor elk kind. Het is onze diepste wens dat het kind zich gezien weet en voelt: ‘ik mag er zijn precies zoals ik ben.’

Het paarse lintje dat we vrijdag dragen, hangen we niet zomaar weer in de kast. Het paarse lintje wappert door in ons hoofd en hart.